Ցանկություն չլինելու դեպքում մտքերն ինքնաբերաբար անհետանում են, որովհետև մտքերը ցանկությունների ծառաներն են:
Երբ կա ցանկություն, ձեր միտքը լցված է լինում գաղափարներով և լեցուն՝ ծրագրերով:
Ի՞նչ անել, ինչպե՞ս անել, որպեսզի իրագործվեն այդ ցանկությունները:
Երբ ցանկությունը մեռնում է, դուք ծառը կտրում եք արմատից:
Երբ տերևները սկսում են անհետանալ, ճյուղերը նույնպես անհետանում են, ինքը՝ ծառն էլ է սկսում անհետանալ, իսկ միտքը դառնում է մշուշոտ:
Գիտակցության նման մառախլապատ վիճակում, երբ մտքերը չեն երևում, դուք կարող եք տեսնել ձեր ներքին էության մաքրությունը: Ասել է թե՝ երբ մտքերը ամպամած են, տեսանելի է հոգու մաքրությունը:
Երբ մարդը մշտապես ունակ է լինում հասկանալ իր ցանկությունները, նրա միտքը ինքնաբերաբար խաղաղվում է:
Անհրաժեշտ է միայն հասկանալ, որևէ մեկը չի կարող օգնել: Հենց դուք հասկանաք ձեր ցանկությունը, այն կանհետանա:
Ցանկությունները նման են խավարի. դուք այն բերում եք լույս տեղ, և խավարը անհետանում է: Ձեզ հարկավոր չէ ազատվել ցանկություններից, ճնշում գործադրել դրանց վրա, կարիք չկա ցանկություններից բաժանվելու համար դռներ փակել:
Դուք իրականում ոչինչ չեք կարող անել խավարի հետ, ընդամենը պետք է լույս բերեք: Փոքր մոմն էլ է բավարար, որպեսզի ամբողջ խավարը ցրվի:
Պարզապես փոխըմբռնման փոքր-ինչ լույս, և ցանկությունները կվերանան՝ տեղի տալով ինքնաբուխ խաղաղության:
Հիշե՛ք, «ինքնաբուխ» բառը Դաոյի մեջ առանցքային իմաստ ունի:
Աղբյուրը՝ movsisyannune.com
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի
No comments:
Post a Comment