Էլի գիշեր, նորից հարազատ դարձած գիշեր: Արդեն սովորություն է դարձել ամեն գիշեր բացել սենյակիս պատուհանը ու նայել աստղերին: Ոչ ոք չկա, ոչ մի մարդկային շունչ: Գիշերային լռություն. միայն ես եմ ու իմ աստղերը, որոնք, կարծես, ինձ համար են փայլում ու լուսավորում հենց իմ գիշերը:
Նայում եմ աստղերին ու հասկանում, որ կյանքում, այս անծայրածիր երկնքից ու միլիոնավոր աստղերից բացի, ոչինչ հավերժ չի կարող լինել՝ սկսած մեր կյանքից, որն ապրում ենք ակնթարթի պես, մինչև մեզ տված խոստումներն ու երդումները, որոնք պահում են շատ կարճ ժամանակ, հետո մոռանում, ասես ոչինչ էլ չեն ասել, չեն խոստացել: Սակայն մեր հիշողությունները այնքան հզոր են գտնվում, որ մենք հիշում ենք այն հայացքը, որը մեզ խոստացավ, այն պահը, այն ժամը… Չհիշել ոչինչ ու ամեն ինչ ջնջել հիշողությունից անհնար է, որովհետև պահեր կան, որոնք նման են փոքրիկ կրակների, որ վառվում են մեր հիշողության մեջ ու ամեն ինչ ներսից կամաց-կամաց այրում են:
Մարդիկ շատ բաներ հենց այնպես են ասում, ընդամենն այդ պահի համար, իսկ մենք դրանք ընդունում ենք սրտին մոտ, հավատում ենք, հիշում ենք մեզ ցավ պատճառողներին ու դրանց պատճառով գիշերները չենք քնում:
Ինչո՞ւ եմ սիրում գիշերը՝ շուրջ բոլորս լռություն է, և այդ լռության մեջ ինձ ոչ ոք չի ցավեցնի…
Նյութը՝ Մտադարակում
Էլի գիշեր, նորից հարազատ դարձած գիշեր: Արդեն սովորություն է դարձել ամեն գիշեր բացել սենյակիս պատուհանը ու նայել աստղերին: Ոչ ոք չկա, ոչ մի մարդկային շունչ: Գիշերային լռություն. միայն ես եմ ու իմ աստղերը, որոնք, կարծես, ինձ համար են փայլում ու լուսավորում հենց իմ գիշերը:
Նայում եմ աստղերին ու հասկանում, որ կյանքում, այս անծայրածիր երկնքից ու միլիոնավոր աստղերից բացի, ոչինչ հավերժ չի կարող լինել՝ սկսած մեր կյանքից, որն ապրում ենք ակնթարթի պես, մինչև մեզ տված խոստումներն ու երդումները, որոնք պահում են շատ կարճ ժամանակ, հետո մոռանում, ասես ոչինչ էլ չեն ասել, չեն խոստացել: Սակայն մեր հիշողությունները այնքան հզոր են գտնվում, որ մենք հիշում ենք այն հայացքը, որը մեզ խոստացավ, այն պահը, այն ժամը… Չհիշել ոչինչ ու ամեն ինչ ջնջել հիշողությունից անհնար է, որովհետև պահեր կան, որոնք նման են փոքրիկ կրակների, որ վառվում են մեր հիշողության մեջ ու ամեն ինչ ներսից կամաց-կամաց այրում են:
Մարդիկ շատ բաներ հենց այնպես են ասում, ընդամենն այդ պահի համար, իսկ մենք դրանք ընդունում ենք սրտին մոտ, հավատում ենք, հիշում ենք մեզ ցավ պատճառողներին ու դրանց պատճառով գիշերները չենք քնում:
Մարդիկ շատ բաներ հենց այնպես են ասում, ընդամենն այդ պահի համար, իսկ մենք դրանք ընդունում ենք սրտին մոտ, հավատում ենք, հիշում ենք մեզ ցավ պատճառողներին ու դրանց պատճառով գիշերները չենք քնում:
Ինչո՞ւ եմ սիրում գիշերը՝ շուրջ բոլորս լռություն է, և այդ լռության մեջ ինձ ոչ ոք չի ցավեցնի…
Նյութը՝ Մտադարակում
No comments:
Post a Comment