Մտքերը՝ Աննա Ստեփանյանի
Ոզում եմ գնալ, ուզում եմ թողնել ամեն ինչ, ամենքին ու հեռանալ, գնալ հեռու—հեռու, ուր ոչ մեկ ինձ չի գտնի, ուր կլինեմ մենակ ու կկարողանամ հավաքել մտքերս:Հիմա ինձ միայն դա է պետք` մնալ մենակ ու մտածել,հասկանալ այն ամենն, ինչ կատարվեց…
Լինում են պահեր, երբ մարդիկ ուզում են թողնել ու գնալ, երբ հոգնում են ամեն ինչից, ու միակ որոշումը հեռանալն է մնում: Կյանքում հաճախ է մարդը մենակ մնալու կարիք զգում: Բայց ոչ անընդհատ, այլ մի կարճ ժամանակով, որպեսզի հասկանա, քննարկի, հավաքի մտքերը և կենտրոնանա:
Տիեզերքը, իմ կարծիքով, ամենալավ տեղն է ապրելու համար, որտեղ ոչ ոք չկա, ոչ ոք չի ստի, չի ցավեցնի, չի դավաճանի, որտեղ չես վախենա երջանիկ լինելուց:Պահ է լինում որ երևակայությունս ճախրում է դեպի երկինք, և հասնում եմ աստղերին,որոնք, ասես,երկնքից կախված լույսեր լինեն: Պահ է լինում, որ մտքի թռիչքով հասնում եմ տիեզերք…Քայլում եմ լուսնային ճանապարհներով , հասնում եմ մինչև լուսին, թռչկոտում եմ աստղերի վրայով և տեսնում եմ բոլորին…Սակայն իրականում նստած եմ պատուհանիս գոգին ու նայում եմ աստղերին: Ու աչքերիս առաջ տիեզերք է բացվում` իր աննման գեղեցկությամբ: Բայց շուտով հասկանում եմ, որ բավական է երազել: Պետք է վերադառնալ կյանք, ուր նորանոր արկածներ, խնդիրներ և դրանց լուծումներն են սպասում ինձ…
Մտքերը՝ Աննա Ստեփանյանի
Ոզում եմ գնալ, ուզում եմ թողնել ամեն ինչ, ամենքին ու հեռանալ, գնալ հեռու—հեռու, ուր ոչ մեկ ինձ չի գտնի, ուր կլինեմ մենակ ու կկարողանամ հավաքել մտքերս:Հիմա ինձ միայն դա է պետք` մնալ մենակ ու մտածել,հասկանալ այն ամենն, ինչ կատարվեց…
Լինում են պահեր, երբ մարդիկ ուզում են թողնել ու գնալ, երբ հոգնում են ամեն ինչից, ու միակ որոշումը հեռանալն է մնում: Կյանքում հաճախ է մարդը մենակ մնալու կարիք զգում: Բայց ոչ անընդհատ, այլ մի կարճ ժամանակով, որպեսզի հասկանա, քննարկի, հավաքի մտքերը և կենտրոնանա:
Լինում են պահեր, երբ մարդիկ ուզում են թողնել ու գնալ, երբ հոգնում են ամեն ինչից, ու միակ որոշումը հեռանալն է մնում: Կյանքում հաճախ է մարդը մենակ մնալու կարիք զգում: Բայց ոչ անընդհատ, այլ մի կարճ ժամանակով, որպեսզի հասկանա, քննարկի, հավաքի մտքերը և կենտրոնանա:
Տիեզերքը, իմ կարծիքով, ամենալավ տեղն է ապրելու համար, որտեղ ոչ ոք չկա, ոչ ոք չի ստի, չի ցավեցնի, չի դավաճանի, որտեղ չես վախենա երջանիկ լինելուց:Պահ է լինում որ երևակայությունս ճախրում է դեպի երկինք, և հասնում եմ աստղերին,որոնք, ասես,երկնքից կախված լույսեր լինեն: Պահ է լինում, որ մտքի թռիչքով հասնում եմ տիեզերք…Քայլում եմ լուսնային ճանապարհներով , հասնում եմ մինչև լուսին, թռչկոտում եմ աստղերի վրայով և տեսնում եմ բոլորին…Սակայն իրականում նստած եմ պատուհանիս գոգին ու նայում եմ աստղերին: Ու աչքերիս առաջ տիեզերք է բացվում` իր աննման գեղեցկությամբ: Բայց շուտով հասկանում եմ, որ բավական է երազել: Պետք է վերադառնալ կյանք, ուր նորանոր արկածներ, խնդիրներ և դրանց լուծումներն են սպասում ինձ…
No comments:
Post a Comment