Մենք անփույթ վերջակետեր ենք դնում: Որոշ նախադասություններ փակագծերով փակում: Չակերտների մեջ ենք վերցնում լուրջ ասվածը, որպեսզի այն դիտվի որպես` կատակ: Անփույթ ստորակետներ ենք դնում, որպեսզի մեզ իրարից ինչ-որ մասինկ անուղղակի կերպով բաժանի:
Մենք մեր շարադրությունները
գրում ենք թանաքը վերջացած գրիչով… Չենք գրում`
խզբզում ենք: Նոր էջ չենք բացում, էդպես` ռոբոտացված շարունակում ենք մեր կյանքը:
Մեր
կյանքի ստորակետերը, վերջակետերն ու դադարները, թույլ ենք տալիս իմանալ միայն մեկին:
Այն մեկին, ով գիտի շարադրությանդ ամեն մի հատվածը, տողը, տառը: Գիտի նաև գրչիդ թանաքի գույնն ու դրա
վերջանալու ժամանակը…
…
Մենք, միգուցե, իմանանք ճիշտ կետադրելու կանոնները, բայց կյանքիդ շարադրության մեջ
էդ կանոնները չեն գործում: Մենք պոետներ չենք, որ դրանք հանգավորենք և ճիշտ ժամանակին,
ճիշտ կետադրական նշան դնենք…
Ընկերներիցս
մեկը մի օր ասաց.
- -Դու, կարծես քանդակագործ լինես…
Մենք,
բոլորս քանդակագործներ ենք, ովքեր ընկել են կյանքի հոսանքի մեջ և, գաղափար չունենալով,
հայոց լեզվի կետադրությունից, վերցնում են իրենց մուրճն ու քանդակում են իրենց շարադրությունը:
No comments:
Post a Comment