Մեր միջև օտարություն չկա հիմա, որովհետև ազգս մի մարդ է դարձել, որովհետև ազգս համախմբված է, որովհետև մենք երբեք էլ ՕՏԱՐ չենք եղել... Որովհետև միշտ խաղաղ ենք եղել ինչպես մեր լեռները:
Ես պատերազմի մասին ուղղակի լսել էի, կարդացել պատմության գրքերում, համացանցում...
Պատերազմի մասին միայն դասարանում եմ խոսել, որովհետև ոչ ոք չէր խոսում պատերազմից: Առհասարակ պատերազմն ինչ էր, որ խոսվեր... Մենք խոսում էինք, որովհետև էդպես
էր հանձնարարել ուսուցչուհիս, դասը դա էր: Պատմության դասերը կարդալիս ես չէի լալիս, ես չէի ընկղմվում խորը ցավի մեջ, որը քաղցկեղի նման ներսից լուռ քայքայելու էր հոգիս: Հիմա ես ապրում եմ պատերազմը, իմ աչքերի առաջ նոր պատմություն է կերտվում, որը նոր հերոսներ է ծնում... Փամփուշտները մարմիններ են խոցում, բայց ոգի խլել այդպես էլ չկարողացան... ժպիտներ են սառում ու քարանում են սպասումները...
Դարանու՜մ են սերերը խոցված...
... Նրանք գնում են ու մեռած են ապրում մնացողները...
... Պատերազմի ընթացքում աշխարհում ինչքան զգացմունք կար, ավելի մեծացավ ու ուժեղացավ: Սովորեցինք կարոտել, սովորեցինք սիրել, սեր խոստովանել, սովորեցինք գնահատել, սովորեցինք «Ուժեղների սիրով սիրել»...
Սովորեցինք ժպիտներին սիրահարվել ու ժպիտներ նվիրել, աչքերի լեզուն սովորեցինք ու հիմա բոլորս հերթով կարդում ենք դրանք ուսումնաՍԻՐԵԼՈՎ: Սկսեցինք հասկանալ խոսքի ուժը, նշանակությունը ու հիմա ավելի նրբանկատ ենք մեր խոսքերում...
...Ի վերջո պատերազմը շատ բան սովորեցրեց ու եռակի անգամ շատ ժպիտներ տարավ...
Ու մենք էլ առաջվանը չենք լինի... Պատերազմից հետո...
No comments:
Post a Comment